Mijn beste medicijn bij een (paarden)dip

Soms vind je paarden en paardrijden even helemaal niet leuk:

  • Je bent er vervelend afgevallen en hebt je alweer geblesseerd. Moet je hier nog wel mee doorgaan?
  • Je traint je suf en krijgt toch die oefening maar niet onder de knie. Je vraagt je af of je niet beter helemaal kunt stoppen met paardrijden :-( Je leert het toch nooit.
  • Je vindt paarden een blok aan je been. Het kost zoveel tijd, geld en energie. Je hebt even genoeg van paarden of paardrijden.

Je vindt het zo stom van jezelf. Je voelt je gewoon schuldig dat je zo denkt. Je zou juist blij moeten zijn dat jij zo’n mooie hobby hebt.

Blij ei

Ik ben ook niet altijd een blij ei. Paarden aan huis vind ik soms best een gedoe. En paardrijden gaat mij ook niet altijd vlekkeloos af. Zo overkwam mij vorige week dit:

Het was echt een dag van Murphy geweest. Zo’n dag waarop alles misgaat wat maar enigszins mis kan gaan. Grrrr! Om het nog erger te maken was het ook nog eens snikheet :-(

Maar eindelijk was het dan tijd om lekker lui in een stoel te hangen. Prosecco binnen handbereik. Het goede landleven :-)

Helaas… dat ging nog niet. Het goede landleven kent naast lusten ook lasten.

Positiever zijn?

Een ziek, zwak en misselijk ;-) paard schreeuwde om aandacht. Zijn vriendjes wilden ’s nachts veilig buiten slapen. Gezellig samen in de frisse lucht, maar buiten het bereik van die enge paardenbeul.

De wei moest nog aangepast zodat ze de volgende ochtend meteen vers gras konden eten. Bleeeegh! Ik had helemaal geen zin in al die klussen.

Ik mopperde in mezelf over alles wat nog moest gebeuren. En ik schaamde me. Praatte mezelf een schuldgevoel aan: wees blij met wat je hebt, hoeveel mensen zouden nu niet graag op het platteland bezig zijn. Ik vond dat ik gewoon wat positiever moest zijn.

Zo ging ik verder en deed plakkerig al mijn klusjes. Tegen de tijd dat ik eindelijk de paarden gevoerd had en ze veilig in hun nachtpaddock stonden, was ik die luie stoel en de prosecco mooi misgelopen :-(

Weg dip!

Ik ruimde de laatste dingen op en kreeg een helder moment. Ik maakte een kop thee en nam die mee naar de paddock.

Het was inmiddels donker geworden. De maan kwam groot en rood op. De paarden scharrelden hun buitenboxen in en uit. Knabbelden elkaar op de schoft. Aten samen ruwvoer. De thee was lekker. Er huppelde een haasje voorbij. Een steenuiltje schreeuwde naar een soortgenoot verderop.

Zohee, het leven was zo slecht nog niet. En toen… voelde ik een zachte neus tegen mijn arm. Heel langzaam en voorzichtig aftastend ging hij omhoog. Via het hooi op mijn hoofd ;-) naar mijn gezicht. Een traan rolde over mijn wang.

Bedankt lieve Frits. Het was me ineens weer helder. Het gaat niet om positiever. Het gaat om zijn. Het hele gedoe van die lange, vervelende dag viel van me af.

Het was gewoon goed zoals het was.

Voor jou

Waarom ik dit met je deel? Omdat ik weet dat meer mensen soms even genoeg van paarden en paardrijden hebben. Of van andere dingen. Dan heb je een enorm voordeel: je hebt een fantastische hulpbron vlakbij.

Ook jij kunt je paard ‘gebruiken’ op een moment dat je het nodig hebt. Bijvoorbeeld door simpel de paddock of wei in te lopen. Je hoofd leeg te maken en rustig af te wachten wat er gebeurt. Niks willen, maar het gewoon laten gebeuren. Vet kans dat je net zo’n mooi inzicht krijgt als ik :-)

© Albertine ’t Hoen

P.S. Vind je het lastig om dat helemaal zelf te doen? Of heb je zelf geen paard ter beschikking? Neem contact op, ik help je graag.

Lees ook: