
Vrijdagavond. Het werk is gedaan, tijd om lekker te niksen. De wind loeit om het huis, maar binnen is het warm en gezellig. Kan niet beter!
Dan is het tijd om de paarden welterusten te zeggen: wortels voor allemaal, seniorenvoer voor Hans en slowfeeders bijvullen voor de rest. Meestal best een lekker werkje, maar met dit weer. Brrrr, ik moet mezelf echt even bij elkaar pakken. Dit wordt heel snel de avondklusjes doen!
Stervenskoud, dus pijlsnel paarden voeren
Buiten is het nog kouder dan ik dacht en het hooi waait als een malle uit de kruiwagen. Jakkie, dit is niet grappig. Maar het kan nog erger: als ik de hoek bij stal om kom zie ik dat Hans ontbreekt. Die ligt als een pyjamazak achter in zijn stal :-( Hij kijkt me suf aan en piekert er niet over om in de benen te komen.
Hans is onze 30-jarige pensionado. Hij is nog lekker fit, maar heeft af en toe een ik-heb geen-trek-aanval: milde verstoppingskoliek, die een vreemde misschien niet eens zou opmerken. Maar ik weet dat ie zich dan echt naar voelt en even hulp nodig heeft. Met wat homeopathische korreltjes, een beetje masseren en vooral heeeeel lief voor hem zijn komt het meestal zo weer goed.
Geen groot drama dus, alleen kiest ie steevast de meest onhandige momenten uit voor zo’n aanval. Als ik net strak in het pak ben voor een zakelijke afspraak bijvoorbeeld. Of als het woest winterweer is. Grrrr, rotknol ;-) !
Hij wil niet opstaan
Eerst maar even terug naar huis: korreltjes halen, degelijke schoenen en dikke jas aan en telefoon mee. Maar vooral om even een beetje stoom af te blazen over dat stomme beest met zijn waardeloze timing.
Oké, op naar buiten maar weer, het brrrrrr weer in. Stella de hond besluit om ook mee te gaan, dat maakt het toch wat gezelliger. En dan heb ik ineens een helder moment: het denken over naar buiten gaan is een stuk erger dan het werkelijk is. Zo heel dramatisch is het nu ook weer niet.
Inmiddels ligt Hans helemaal voor pampus in zijn stal en heb ik toch wat twijfel of dit wel een normale niet-eetbui is. Het lijkt me in ieder geval handig dat ie in de benen komt, maar hoe krijg ik dat veilig voor elkaar?
Hij piekert er niet over om op te staan, dus ik doe de eerste korreltjes maar liggend in zijn mond. En hé, dan komt Knuffie de Shetlander zijn stal ingehobbeld op zoek naar lekkers dat Hans niet wil. Knuffie klinkt schattig maar ze voert een waar schrikbewind over de paarden dus Hans weet niet hoe snel die in de benen moet komen.
Een gezellig avondje op stal
Zo, dat hebben we al! Ik start het korreltjes-masseer-lief-ritueel. Hans is een gezellige teddybeer en wordt langzaam weer wat attenter. Hij heeft nog geen zin in eten, maar na een tijdje gaat een snippertje wortel er wel in. En dan een groter snippertje. Eigenlijk best grappig, zo worteltjes snijden bij een lief paard op de late avond :-)
Dan lust ie ook een grasbrokje. En nog wat later een paar slokken water. Dan komt er ook mest en weet ik dat ie het weer overleefd heeft. Stella staat inmiddels te blaffen: die vindt het tijd om weer naar binnen te gaan. Tja, Hans doet het weer, dus ik kan ook naar binnen. Blij en voldaan stap ik het behaaglijke huis weer in.
Je gedachten maken het erg
Wat ik anders had kunnen doen?
- Netjes de dierenarts bellen (en dat raad ik iedereen aan in zo’n situatie, maar omdat ik Hans en zijn kunsten al langer ken doe ik dat bewust niet).
- Lekker in mijn boosheid blijven hangen omdat ik ’s avonds laat nog aan de bak moest. Dat deed ik ook niet omdat ik weet dat het er niks anders van wordt. En je boze gedachten zijn maar boze gedachten, niks meer of minder.
- Mijn stemmingen serieus nemen. Ik had best even een grrrr gevoel omdat het vies weer was en zo. Maar door dat niet te gaan ontrafelen verloor het aan kracht en werd het uiteindelijk een leuke avond!
Experimenteer ook eens met het minder serieus nemen van je gedachten en stemmingen. Het is de moeite waard!
© Albertine ’t Hoen De foto van Hans maakte Marijke Beekhuizen